Dagboek: Dag 67 - Dwangmatig Middelengebruik Aan De Voordeur
; newWindow.focus())
Maandag 5 december 2005.
“Politiek gezever” las de man luidop voor terwijl hij wantrouwig naar de NEE-flyer in zijn hand keek. Mijn kompaan Bachir had die zojuist aan hem overhandigd en stond nu op het punt om hem nog een prettige dag te wensen en naar de volgende deur te gaan. Hij had echter niet verwacht dat de man het ding zou beginnen voorlezen. Hij bleef even staan, wachtend op een verdere reactie.
“Hmm…” mompelde de man terwijl hij met zijn hand over zijn baard streek. “Ik heb toch geen gezever in mijn baard?” zei hij met lichte ironie in zijn stem terwijl hij mijn kompaan bedenkelijk aankeek. Was dit een subtiele manier om duidelijk te maken dat hij zelf een politieker is, maar dat hij, in tegenstelling tot wat de flyer insinueerde, geen zever verkoopt? Waarschijnlijk wel, want vervolgens zei de man dat hij zeker niet zal protesteren omdat hij tevreden is met de politiek. Daarmee is natuurlijk alles gezegd. Wij willen mensen ook geen redenen geven om ontevreden te zijn met de politiek of een proteststem uit te brengen. Als mensen tevreden zijn met de politiek, des te beter! Het is langs de andere kant echt wel verbijsterend hoe weinig mensen we in de afgelopen drie maanden zijn tegengekomen die gezegd hebben dat ze effectief ‘tevreden’ zijn met de huidige politiek. Het percentage mensen dat dat de voorbije maanden gezegd heeft komt waarschijnlijk overeen met het percentage politici dat we al hebben gesproken. Wanneer iemand ons voorheen in alle ernst vertelde dat hij tevreden is met de politiek, dan waren we geneigd hem te verdenken een politieker te zijn. Maar we waren daar nooit echt zeker van. Vandaag heeft deze man op een heel subtiele manier aangetoond dat we weldegelijk gelijk hadden en dat de mensen die ‘tevreden’ zijn met de politiek er hoogstwaarschijnlijk ook inzitten. Bedankt voor de opheldering!
Een beetje later op de dag had ik een veel zeldzamere ervaring dan iemand die zegt tevreden te zijn met de politiek. Een vrouw deed haar deur open met een sigaret in haar handen, en terwijl ik mijn zin zei rookte ze rustig verder. Dat op zich was niet zo zeldzaam. Er doen nog wel rokende mensen open. Het speciale aan deze situatie was dat wanneer ik de flyer overhandigde ze haar mond open deed en haar stem voor de eerste keer deed klinken. “Dank u.” kwam er uit haar keel gedaverd, en het klonk zo diep en schor dat ik er op dat moment bijna van overtuigd was dat ze zojuist een basgitaar had ingeslikt. Het leek wel of Sauron De Verschrikkelijke uit Middle-Earth was herrezen om mij hoogstpersoonlijk te bedanken. Het roken had de stembanden van deze vrouw zo vervormd dat ze voortaan in het donker verward wordt met een ruige zeeman die op rauw haaienvlees en zeewater leeft. Ze zou het ideale wapen zijn voor een antirokers-campagne: laat ze met een Marlboro tussen haar vingers een liedje van Shakira zingen en alle sigarettenfabrikanten zouden uit schaamte op slag hun bedrijven sluiten. Ik heb mijn verbazing niet getoond en vriendelijk afscheid genomen, hoewel ik toch bijzonder onder de indruk was. Dat komt nochtans niet zo veel meer voor, want ik heb nog wel shockerende momenten waarbij vrouwen de deur openden achter de rug. De vrouw die een tijdje geleden al etend in het deurgat verscheen is mij bijvoorbeeld ook heel levendig bijgebleven. Ze had geen sigaret maar een boterham in haar hand. Ze had een groot stuk uit de boterham gebeten, maar dat afgebeten stuk was daarom niet minder duidelijk zichtbaar dan de boterham in haar hand. Ik zag het heel duidelijk achter haar lippen zitten terwijl ze er met opengesperde mond schaamteloos op kauwde. Ik zag het brood zich onder de plettende bewegingen van haar tanden vermengen met speeksel en omvormen tot een slijmerige brij. Ik probeerde zo goed ik kon mijn aandacht te houden bij de zin die ik moest uitspreken zonder me te laten afleiden door het wansmakelijke spektakel dat zich tussen haar wangen afspeelde. Toen ik de flyer overhandigde deed ze een poging om te spreken, maar haar mond was overvol en er kwam niks dan een dof gemompel uit. In haar poging verslikte ze zich ook bijna tot een gruwelijke verstikkingsdood. Ze heeft het dan maar opgegeven en is sprakeloos terug naar binnen gegaan. Gelukkig maar… Ik zou niet graag een verstikkingsdood op mijn geweten hebben door het aansporen tot spreken tijdens de maaltijd.
Wat ik ook liefst zou willen vermijden op mijn geweten te hebben is mijn eigen dood, die ik mogelijk in de hand kan werken door aan te bellen bij geïrriteerde vrouwen die het postuur hebben van Arnold Schwarzenegger. Toen dergelijke dame een tijdje geleden als een berg voor mij verscheen stak er een gevoel van verdoken paniek in mijn achterhoofd op. Ik voelde me als een dwerg die in de catch-ring tegenover een beer van een worstelaar staat. Ik meen het, als ze een geel snorretje had gehad dan had ik echt gedacht dat ik bij Hulk Hogan had aangebeld. Als de ene niet van de sigaretten, en de andere van haar boterhammen kan afblijven, dan was deze dame ongetwijfeld een dwangmatige steroïdenslikker. Ik mag me gelukkig prijzen dat ik haar niet geïrriteerd heb door bij haar aan te bellen, hoewel ze toch iets te nors keek om me op mijn gemak te voelen wanneer ze de flyer aannam. Met alle respect voor gespierde vrouwen, maar tegenover zo’n overweldigende krachtpatser voel ik me niet helemaal gerust. We hebben al genoeg negatieve reacties gehad om ons daarbij comfortabel te voelen.; newWindow.focus()){kind=link}
; newWindow.focus()){kind=link}
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.