Dagboek: Dag 84 - Vrienden in 'da hood'
; newWindow.focus())
Woensdag 28 december 2005.
Uur: tien uur ’s morgens.
Locatie: Borgerhout.
Temperatuur: -2 graden Celcius.
Additionele bepantsering Jan: één extra joggingbroek, één paar extra kousen, met metaal verstevigde isolatieschoenen.
Toegevoegde defensies Bachir: één extra joggingbroek, één bijkomende dikke trui, één paar extra kousen.
De vijand: vijfhonderd triljoen ijskoude Borgerhoutse luchtmoleculen.
“…en de strijd: gewonnen!” juichte mijn kompaan Bachir nadat hij aan het begin van de dag met een diepe ademteug ettelijke miljoenen van onze vijanden opsnoof en voldaan terug uitblies als een witte wervelende wolk. “Vandaag ga ik zeker geen kou meer hebben; ik heb belachelijk veel kleren aan! Haha!”
Ik keek hem met een afkeurende blik aan. “Kerel gaat gij zó bij de mensen aanbellen? Ge ziet eruit alsof ge twintig jaar lang een bierbuik hebt zitten kweken. Kijk!” Ik wees ontstelt naar zijn uitpuilende hemd. Hij keek verdwaasd naar beneden, zijn opgetogen triomfkreten plotseling verstomt.
“Och da valt toch goe mee.” Met de palm van zijn hand duwde hij experimenterend de groteske massa kleding tegen zijn buik. Tevergeefs; de tumor van katoen zwelde telkens terug tot zijn oorspronkelijke volume.
“Kerel ik zeg het u: da ziet er echt marginaal uit! Ge zijt precies de gebochelde van de Notre Dame die bij het achterwaarts van de trap vallen zo zwaar op zijne zak is gegaan dat zijn bochel vanuit de rug door het middenrif is geschoten en in zijn maag belandde. Wacht!” Ik nam mijn trouwe fototoestel uit de achterzak van mijn broek en vereeuwigde de vervormde buiksteek van mijn kompaan. “Kijk!” Ik duwde de camera als bewijsmateriaal in zijn handen. Het display van het toestel gaf een miniatuurvoorstelling van de gemaakte foto weer.
; newWindow.focus()){kind=link}
“Fucking hell gast!” riep Bachir uit. “Da is echt overdreveen! Ik ben precies zwanger gemaakt door King Kong! (koning van de jungle)” Als een bezetene begon hij de uitpuilende kledingslagen achter zijn broeksriem te duwen. “Beter?”
De bochel was weg. In de plaats was er een gigantische kreukelzone verschenen waar de stof samengeperst en in de broek geforceerd was.
“Euh... “
“Kom, goe genoeg.” zei mijn kompaan, onwillig er nog meer aandacht aan te schenken. “Laten we erin vliegen.” En met die woorden begonnen we wederom aan een zeven uur lange kruistocht door de onverbiddelijke vrieskou. Dat was althans de bedoeling, maar iets na de middag kwamen we voorbij het huis van een goede vriend van ons die op het Laar in Borgerhout woont.
“Ah de mannen van NEE. Waar is menne flyer?” zei hij geamuseerd wanneer hij zijn voordeur opengooide. “Komt efkes binnen en drinkt een takse thee.”
Normaal gezien gaan we niet op dergelijke invitaties in omdat we ons aan ons tijdschema moeten houden, maar voor een goeie vriend die we al jaren kennen maken we graag een uitzondering. Een taske thee en een paar boterhammekes later waren diep in gesprek verwikkeld en was de tijd onopgemerkt voorbij geglipt.
“Het is al bijna drie uur! We moeten verder!” En daarmee namen we afscheid van onze vriendelijke gastheer. “We krijgen de straten voor vandaag nooit meer af, ik zal er een paar moeten schrappen.” observeerde mijn kompaan terwijl hij op zijn plannetje tuurde. Enkele straten verder kwamen we langs het huis van nog een goeie vriend van ons: onze ‘main man’ Bruno (Borgerhout is niet voor niets onze ‘hood’), en ook hij nodigde ons uit om even binnen te komen. We konden het ons echter niet meer permitteren om weer zoveel tijd te verliezen, en dus hebben we na een korte babbel al terug afscheid moeten nemen. Bij ons vertrek is hij uit onverbreideld enthousiasme naar de eerste verdieping gespurt om ons vanuit het raam toe te juichen. Door zijn vurig gesupporter kregen we een flinke dosis extra moed om tot het einde van de dag de barre wintertemperatuur te trotseren.
; newWindow.focus()){kind=link}
De straten die we vandaag hebben moeten schrappen omwille van het vriendschappelijke oponthoud zijn de Huybrechtsstraat, de Van Der Keilenstraat en een gedeelte van de Lammekensstraat. Onze verontschuldigingen voor de bewoners van deze straten die ons vandaag verwachtten. We proberen deze situaties te vermijden maar de thee die ons aangeboden werd was echt héél lekker… sorry!
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.