Dagboek: Dag 60 - Koele Klappertandende Kameraden
; newWindow.focus())
Donderdag 24 november 2005.
Negen uur ’s morgens en we staan al in Wilrijk. Het is fucking koud. De koude lucht doet mijn adem in grote witte wolken uit mijn mond zweven. Al een geluk dat we een sjaal en dikke handschoenen aanhebben. Maar het zijn handschoenen zonder vingertoppen, om grip op de flyers te hebben, en de bijtende kou nestelt zich pijnlijk rondom onze vingernagels. De hemel is overkoepeld door een grijze wolkenmassa, en een bescheiden mistsluier hangt in de straat waarin we ons bevinden. Ik stap op een rijhuis af. Een van mijn eerste deuren van de dag. Ik zie een deurbel met een naam op. Onder de naam staat tussen haakjes te lezen: ‘(KKK)’. De Ku Klux Klan? Hier in Wilrijk? Zonder aarzelen steek ik een NEE- flyer in de brievenbus en stap ik verder.
“Er staat KKK op de deurbel.” zeg ik tegen mijn kompaan Bachir die een beetje verder is. “Ik heb er niet aangebeld, stel u voor dat er iemand in traditionele KKK klederdracht open doet met zo’n hoge witte puntmuts op zijne kop.”
“Mor allé gast ge had daar moeten aanbellen. Al was het maar gewoon om te zien of da écht zou gebeuren!”
“Ik vrees dat ik in deze kleren er iets te zwart uit zie om bij ne Ku Klux Klojo te gaan aanbellen. Wat als hij in mij een zwarte ziet en mij eregast wil maken op een van zijn lynchpartijen?”
“Dan moet ge hem gewoon even uitleggen dat uw zwarte teint veroorzaakt wordt door uw kledij, en niet door uw huidskleur. Als ge da rustig en duidelijk uitlegt zal hij da wel begrijpen en misschien alleen uwe jas willen lynchen. Die zal tenslotte verschrikkelijk zwart blijven zien in zijn ogen.” lacht mijn kompaan terwijl hij zijn ontblote vingertoppen verbitterd in zijn zakken steekt. De koude speelt ons parten. Een onverwoestbare dosis humor is onze enigste redding. Buiten misschien een grote zakdoek. Ik heb er geen bij, en mijn neus loopt als een marathonloper die op de hielen wordt gezeten door onze ‘maakt mij kapot’-vriend uit Ekeren. Niks anders te doen dan het trachten binnen te houden.
“Ik zal morgen een zakdoek moeten meepakken.” zeg ik verveeld tegen Bachir.
“Hoe komt het eigenlijk da uwe neus begint te lopen elke keer dat het koud is?” begint hij plots te filosoferen, waarschijnlijk uit pure miserie.
“De warme waterdamp die ge uitblaast condenseert tegen de binnenwand van uw bevroren neusgaten?” zeg ik als grap, maar er zit geen humor in mijn stem.
“Ja is dat de reden?”
“Geen idee. Maar als ik enkel inadem met mijn neus en enkel uitadem met mijn mond, dan heb ik het probleem veel minder. Ge moet maar eens proberen.” zeg ik. En ineens staan we als twee debielen een moment geconcentreerd in en uit te ademen. “Het probleem is dan wel da uwe neus zo hard afkoelt dat het pijnlijk wordt. Omdat de warme uitgeademde lucht niet meer langs uwe neus passeert warmt het uwe neus ook nimeer op.” merk ik tenslotte op.
“Amai gast de mensen zouden moeten horen waarover wij bezig zijn. Wij zijn gewoon aan het flippen!” lacht mijn kompaan ineens uit. “De zombificatie heeft al ernstige schade aangericht.”
“Zombificatie?”
“Ja, het feit dat wij traag maar zeker in hersenloze zombies veranderen door de dagelijkse sleur en miserie die we trotseren. Ons verstand staat een groot deel van de tijd op nul omdat we elke dag van ’s morgens tot ’s avonds repetitieve handeling moeten verrichten, steeds weer opnieuw zonder onderbreking.” legt Bachir uit.
“Awel ik zal er iets van in het dagboek zetten. Het is misschien ook daarom da ik de laatste tijd zo hard kan lachen met uw debiele grappen.” zeg ik met een grijns.
“Het is ook misschien daarom dat mijn grappen debieler worden!” lacht hij.
“Maar dat zombie gedoe, daar is wel iets van. Dat merk ik ook wanneer ik keer op keer diezelfde zin zeg tegen de mensen: Goeiedag, het is om u even te zeggen dat u bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen bla bla bla bla. Ik droom van die fucking zin ondertussen! We hebben die zin de afgelopen drie maanden tienduizenden keren afgerateld. Misschien is het wel de zin die we het meeste gezegd zullen hebben in ons leven. En elke keer als ik die zin voor de zoveelste keer zeg tegen iemand aan de deur, hoe absurder het mij in de oren klinkt. Het lijkt wel alsof die zin voor mij geen zin meer is, maar een hypnotiserende echo die continu aanwezig is. Het kan soms zo’n verwarrend effect op mij hebben dat ik mij daardoor verspreek tijdens het uitspreken ervan. Maar dat komt de laatste dagen ook voor een deel door de barre kou. Als de ijzige wind erop staat voelen mijn lippen soms zo koud aan dat ze minder bewegelijk zijn en dat ik daardoor over mijn woorden struikel of klanken niet goed kan uitspreken.”
“En als ge staat te klappertanden is het ook niet evident om uw welbespraaktheid te behouden. Ik vraag me af wat het gaat geven wanneer het nog een pakske kouder is. En geloof mij, een pakske kouder gaat het nog worden.”
Daar ben ik inderdaad ook benieuwd naar. Als het echt zo koud wordt dat de mensen zelfs niet meer tot aan hun deur willen komen hebben we mogelijk een probleem. En de mensen gaan ons zot verklaren als we in die omstandigheden nog altijd van ’s morgens tot ’s avonds als twee koele kikkers de vrieskou trotseren om hun ‘even’ persoonlijk te informeren.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.