Dagboek: Dag 58 – Koude Spaghetti en Wrat-styling Bij Zonsondergang
; newWindow.focus())
Dinsdag 22 november 2005.
Om een of andere mysterieuze reden ging deze morgen de reminder die ik in mijn gsm had gezet om mij wakker te maken een half uur te laat af, terwijl ik er zeker van ben dat ik hem juist had ingesteld.
“Hoe kan da na?” reageerde mijn kompaan Bachir kritisch toen ik het hem vertelde. “Gij hebt me uwen dwaze kop waarschijnlijk die reminder verkeerd ingesteld.”
“Den boom in manneke, ik weet toch wel hoe ik ne stoeme reminder moet instellen zeker, ik doe da elke dag.” antwoordde ik resoluut.
“Efkes wakker worden om hem af te zetten en dan verder maffen zeker.”
“Zoals ik juist al tegen uw zeiksmoelbakkes heb gezegd is da spul te laat afgegaan en weet ik ni waarom. Hoe dan ook, om toch nog op tijd te zijn zoda ge ni op mij moest wachten heb ik alles dubbel zo snel moeten doen. Ik heb dan ook de kom müsli die ik normaal altijd eet ’s morgens moeten overslaan omdat het veel te lang duurt om dat naar binnen te spelen. Müsli moet goed gekauwd worden anders ligt het zwaar op de maag. Ik heb dan maar gekozen voor een bord spaghetti op mijn lege maag. En omdat ik geen tijd meer had om het op te warmen het ik het maar recht uit de ijskast koud naar binnen geduwd.
“Fucking hell gast da is gewoon freaky! We hadden echt wel twee minuten later kunnen beginnen zoda ge uwe spaghetti warm had kunnen eten.”
“Gij kunt misschien wel twee minuten wachten, maar de mensen van Wilrijk hebben geen twee minuten ze makker. Die zitten op hun NEE-flyer te wachten. Komaan, we vliegen er in!”
Die uitspraak bleek achteraf niet uit de lucht gegrepen te zijn, want er zijn vandaag toch wel wat mensen geweest die zeiden dat ze NEE een heel goed initiatief vinden en ons hartelijk bedankten voor de flyer. Echter niet iedereen is aanvankelijk even bereid te luisteren naar wat we te vertellen hebben. De vrouw die continu ‘nee’ schudde met haar hoofd vanaf dat ik begon te praten bijvoorbeeld. Terwijl ik mijn zin aan het zeggen was duwde ze haar deur langzaam dicht en was het aan haar lichaamstaal overduidelijk te zien dat ze geen interesse had. Hoewel de kier geleidelijk aan kleiner werd en ik binnen enkele seconden voor een gesloten deur zou staan bleef ik toch verder mijn zin afmaken. Op het moment dat ik het stukje ‘protesteren tegen de huidige politiek’ zei zag ik een plotse verandering over de vrouw komen. Ineens schoot ze met een schok wakker, zwaaide ze haar deur wagenwijd open en staarde ze me met opengesperde ogen intens aan.
“Oh! Da’s interessant!” riep ze enthousiast uit en ze pakte gretig de flyer uit mijn hand. “Dat ga ik doen! Hou mij zeker en vast op de hoogte!”
Zo ondervinden we geregeld dat we ons niet moeten laten ontmoedigen door de initiële reactie van de mensen die opendoen. Veel negatieve reacties worden positief wanneer we even de tijd krijgen om onze bedoelingen uit te leggen. Opgevrolijkt door de positieve reacties en de stralende zon (ondanks de lage temperaturen) gingen we opgewekt verder en was de koude spaghetti van ’s morgens al bijna helemaal vergeten. Spijtig genoeg werd ik een beetje later onaangenaam verrast door iets dat nog veel wansmakelijker was dan de gedachte van die ijskoude ochtendmaaltijd. Een oude vrouw deed haar deur open en mijn oog viel op een grote wrat die onder haar rechter mondhoek woekerde. Tot mijn grote ontsteltenis groeiden er uit het gezwel haren zo lang als uit de kluiten gewassen tandenstokers.
“Die sprieten waren echt een paar centimeter lang, gast! En ze hingen daar uit die wrat naar beneden te bengelen.” zei ik achteraf tegen mijn kompaan.
“Fok joe gast daar geloof ik gene zak van. Ge zit weeral uit uwe nek te zeiken om de routine te doorbreken zeker.”
“Kerel ik zweer het. Het zag er juist hetzelfde uit als het haar op haare kop, en het was zeker zó lang gast!” zei ik terwijl ik met de afstand tussen mijn duim en wijsvinger toonde over welke lengte ik het juist had.
“Mor da is verdoemme langer dan mijn schaamhaar, gijse vetzak!”
“Ge moet er geen drama van maken hé gast. Da menske kan er ook niks aan doen.”
“Ja maar ze kan da haar toch tenminste afknippen. Zijn er geen wrattenkappers die dat kunnen doen?”
“Da afknippen kunt ge zelf ook gemakkelijk doen hé. Ik zou denken da ge eerder naar de wrattenkapper zou gaan om bijvoorbeeld ne permanent in uw wrattenhaar te laten zetten ofzo. Wa denkte gij ervan?”
Daar kon mijn kompaan wel mee instemmen. Tot deze styling-inzichten gekomen hebben we tot het einde van de dag rustig verder gewerkt. ’s Avonds tegen vijf uur werden we plots overdonderd door een prachtige zonsondergang die de hemel tot een palet van kleurschakeringen schilderde. We hebben even de tijd genomen om er met verwondering naar te kijken en wat beeldmateriaal te verzamelen voor we terug naar huis vertrokken.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.