Dagboek: Dag 55 - Communicatieproblemen
; newWindow.focus())
Donderdag 17 november 2005.
De mensen verstaan niet altijd even goed wat we hen proberen te zeggen. Wanneer we bijvoorbeeld drukke banen doen is het zo goed als onmogelijk om een gesprek te voeren. Het feit dat veel mensen ons via hun soms slecht werkende parlefoons vragen wat we komen doen maakt het er niet eenvoudiger op. De combinatie ‘drukke baan – slecht werkende parlefoon’ is catastrofaal en eindigt meestal met een afgebroken communicatie en het stilzwijgende bussen van een brievenbus. Een conversatie die om de paar seconden onderbroken wordt door de luide ‘VRRROOOAAAAAAMMMMM!!!’ van een voorbij scheurende wagen is tenslotte niet echt voerbaar. Maar versleten parlefoons en drukke banen zijn niet de enige bronnen van interferentie. De luisteraar kan ook gewoon potdoof zijn, of slechthorend in het geval van de man die mijn kompaan Bachir vandaag trachtte te woord te staan. Om de situatie nog een beetje moeilijker te maken kwam deze slechthorende man niet tot aan de deur, maar opende hij een raam op de eerste verdieping en riep hij “vor waddist?” naar beneden. Bachir deed nog een poging om naar boven te roepen, maar de man verstond er natuurlijk geen knijt van. Hij heeft dan maar gewoon het teken gedaan dat hij een flyer in de brievenbus zou steken.
“Maar wat verwacht die vent dan?” vroeg mijn kompaan me achteraf op een verontwaardigde toon. “Dat ik een megafoon boven haal?”
“Gebarentaal he maat, gebarentaal.” zei ik geamuseerd. “Ge kunt u natuurlijk terecht afvragen hoe ge in hemelsnaam in gebarentaal zegt: ‘dat u bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen kunt protesteren tegen de huidige politiek’. Ik had u misschien kunnen verkleden in een bekende politieker en u met uw broek naar beneden getrokken over mijn knie gelegd om u kletsen op de blote poep te geven. Denkt ge dat hij dan zou door hebben gehad waarover het ging?”
“Jan, ik weet da ge een jannet zijt en da ge het minste excuus zou aanwenden om mijn broek af te trekken en aan mijn bloot gat te komen, maar het zal deze keer ni pakken.” kaatste Bachir terug.
Een beetje later was er weer sprake van een communicatieprobleem, althans wat mij betreft. Ik hoorde mijn kompaan voor de zoveelste keer zijn gebruikelijke zin doen tegen iemand een huis of twee verder van waar ik stond.
“…kunt protesteren tegen de huidige politiek.” eindigde het zoals het alle duizenden keren daarvoor ook eindigde. Plotseling begon de man met een zwaar accent opgewonden te roepen.
“Ja! Ja da’s goe! België bombarderen! België bombarderen!” hoorde ik hem schreeuwen.
Ik dacht fucking hell we hebben weer een zwaar getikt geval aan ons been. Deze keer is het precies een agressieve terrorist met een voorliefde voor dingen die uit de lucht vallen en ‘KABOEM’ doen wanneer ze de grond raken. Meneer den terrorist, ik moet u teleurstellen want wij zijn niet van zin in het kort België te bombarderen. U hebt het woord ‘protesteren’ misschien iets te fanatiek geïnterpreteerd. Wanneer de man terug naar binnen was gegaan keerde ik me nieuwsgierig naar mijn kompaan.
“Was die nu echt aan het roepen dat hij wil dat wij België bombarderen?”
“Nee onnozelaar! Hij zei ‘België bombarderen Joegoslavië’. Hij bedoelde waarschijnlijk dat hij heel kwaad is dat België Joegoslavië heeft gebombardeerd en dat hij daarom tegen de Belgische politiek wil protesteren.”
“Euh… ahzo. Dan moet ik dat woordje ‘Joegoslavië’ gemist hebben omdat mijn aandacht was afgeleid door mijn broekriem die nogal oncomfortabel zit.” zei ik terwijl ik aan mijn broeksriem aan het prullen was.
“Jaja manneke. Daar zijt ge weer me uw excuses. Ge zijt volgens mij gewoon een jannet met een stop in zijn oren.”
“En gij zijt een stranddebiel met een IQ van tien, ok? Maar dat ter zijde. Ik heb echt last met mijne riem. Hij zit ni strak genoeg waardoor mijn broek stillekesaan afzakt. Ik merkte het daarjuist op en ik had natuurlijk direkt de neiging mijn riem los te doen om mijn broek wat hoger op te trekken en hem strakker aan te spannen. Maar op dat moment realiseerde ik me ineens dat ik juist bij iemand had aangebeld en elke moment de deur kon open gaan. Door die dagelijkse routine van bij honderden deuren aan te bellen sta ik daar op de duur niet meer bij stil. Stel u voor dat een persoon open doet en mij daar effectief voor zijn deur ziet staan prullen aan mijn broek met een open broeksriem in mijn handen. Op zo’n moment is het moeilijk om te ontkennen dat ge niet juist uwe piet wou boven halen om hem in de brievenbus te steken (waar we al meerdere keren van verdacht werden).
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.